Zachtjes duw ik de deurkruk naar beneden. Ik stap de drempel over en duw zachtjes de deur achter me dicht. Snel draai ik de deur op slot. Even bedenk ik me hoe raar dat is als je alleen thuis bent maar het voelt veiliger. 

In de hoek ligt een ongewassen vaal roze string te wachten om gewassen te worden. Ik raap hem op en leg hem op het stapeltje ondergoed en handdoeken wat in de andere hoek al gesorteerd ligt te wachten op een wasbeurt. Mijn blik wordt getrokken naar het badkamerplankje: Eau de parfum Daisy van Marc Jacobs, mijn signatuurluchtje sinds ik hem van oma kreeg op mijn 18e verjaardag, serum foundation perfect nude van Collistar, wat een geluk om eindelijk een foundation te vinden die perfect bij je huidtype en teint past, en een flesje Nuxe Huile Prodigieuse or, een cadeautje aan mezelf toen ik voor werk vorig jaar in Parijs was. Ik haal de bloemendop van de parfum en spray een beetje in de lucht.

Tijdens deze manoeuvre kan ik een ontmoeting met mijn spiegelbeeld niet meer ontwijken. Ik staar nog wat langer terug en zie hoe ik er aan toe ben. De uitgelopen mascara, enorme wallen en het dorre vogelnestje op mijn hoofd. Hoe is het toch mogelijk, een plankje vol met alles wat je beautyhartje begeert en dan nog presteer je het om zo thuis te komen.

Ik draai de kraan open, maak een kommetje van mijn handen en plens koud water in mijn gezicht. Ik draai de kraan dicht en dep mijn gezicht droog. Ik doe een stapje naar achteren en leun tegen de wasmachine. Dan beginnen mijn schouders te schokken en kan ik het niet meer tegenhouden. Hoe stoer ik net ook van het terras wegliep, des te verdrietiger voel ik me nu. ‘Jouw hoofd?! Het lijkt er niet eens op’ dreunt het na in mijn hoofd. De tranen biggelen over mijn wangen en ik begin hard te huilen.

Het maakt me niet uit of de Miep van beneden me kan horen. Het maakt me niet uit dat restanten make-up in mijn decolleté belanden. Het maakt me niet uit dat mijn telefoon in mijn jaszak over gaat. Het maakt me niet uit. Het maakt me gewoon allemaal even niet meer uit.